"Drie bloemen en een koolblad, daar kun je toch niet mee aankomen?!" De frase komt - meen ik - uit een sketch van French & Saunders en gaat als ik het goed heb oorspronkelijk over een boeket bloemen dat naar de smaak van de klant te armetierig is. Maar op onze afdeling is het een compleet eigen leven gaan leiden: het is een gevleugelde uitdrukking geworden onder mijn collega's en je hoort het te pas en te onpas over de afdeling schallen. Ik moest dan ook moeite doen mijn lachen in te houden toen we bovenstaand plaatje kregen geserveerd als voorafje bij 'Proeverij De Pronckheer'. Daar kun je toch niet mee aankomen? Tenzij je chefkok Arjan Smit van Proeverij de Pronckheer bent, want dan blijkt een blad jonge rodekool en een garnering van onder andere bernagie opeens een culinaire verrassing van formaat.
Casa Tóló is tegen een steile rotswand gebouwd door Alvaro Leite Siza Vieira. Een architectonisch hoogstandje voor de prijs van een kleine bovenwoning.
"Vroegâh," sprak opa GJ, "vroeger was alles anders. Toen ik op kamers ging had je nog geen draadloos Internet. Alleen de benenwagen naar de brievenbus, aan het andere eind van de Slotlaan.""En ik dan," verzuchtte oma Rineke, "wij hadden destijds twee telefoons: eentje op zolder en eentje beneden. En dan moest je afspraken maken wie wanneer mocht bellen..."
Maar ja, we zijn geen opa en oma en dit is wél 2008. Dus onze dochter woont sinds vandaag op stand. Met meer gitaren dan er ruimte aan de muur is, ondanks een kamer die tweemaal zo groot is als die waarin haar vader zijn eerste zelfstandige nachtjes doorbracht. Een kamer voor zichzelf, die maar een fractie kleiner is dan de kamer aan het eind van de gang waar haar moeder ooit met twee kamergenotes (!) háár eerste stapjes naar zelfstandigheid zette.
Een kamer met een eigen telefoonaansluiting - ooit luxe, maar tegenwoordig alweer achterhaald omdat mevrouw een eigen smartphone met internetaccess heeft. Plus een vaste internetaansluiting op de kamer, voor haar laptop en wifi-printer. Plus draadloos internet overal elders in het gebouw.
Samen met Kobus hebben we haar dit weekend een eindje op weg geholpen. Twee muren waren wel aan een verfje toe, het ene gat moest gedicht en het andere geboord. En haar bed-annex-bank moest van 2D worden getransformeerd tot 3D, net als haar nieuwe kast en CD-kastje. Alle spulletjes moesten in de boedelbak en daarna via de brandtrap naar boven. Vandaag reden we voor de tweede keer, met de laadruimte van de Volvo opnieuw vol. Vroegâh... Rineke vertelde dat ze alleen een koffer met kleren had. Bij mij zat er ook een oude tweezitsbank, een zelfgemaakt bureau en een matras in m'n knapzak, maar hij puilde niet zo uit als deze huifkar :)
De tijden veranderen. Wat blijft is het avontuur van op kamers gaan, weg onder moeders vleugels. En ongetwijfeld het lege plekje in het gezin, al heb ik dat destijds als eerste uitvlieger nooit zo ervaren. Een nieuwe fase in haar leven, en het onze.
Wie? Sas, Cor en Joy, wie dat dan ook mogen zijn. Google leerde me dat het originele gedicht is geschreven door Joke van Leeuwen. Wat? Muurschildering. Waar? Op de gang op de Lindenhorst in Driebergen, naast de kamer waar Joëlle komend jaar gaat wonen en werken bij Youth for Christ. Wanneer? 13 januari 2007, volgens de ondertekening. Waarom? Hm... ik dénk omdat de dames aan het eind van de kerstvakantie hier gewoon zin in hadden. En zeg 'ns eerlijk, hier heb je toch eigenlijk helemaal geen reden voor nodig? Hoe? Plakkaatverf op stucwerk.
Jan Kliment is vierdejaars aan de Hogere Glasschool in Nový Bor, Tsjechië (ik had eerlijk gezegd geen idee dat er zo iets als een Hogere Glasschool bestond...) en loopt stage bij de Glasblazerij Leerdam. Ambachtelijke kunst, fysiek zwaar, maar prachtig, scheppend werk. Bekijk de MobileMe Gallery voor meer foto's!
Vanmorgen om negen uur reden Jochum en ik weg om 'even' Joëlle op te halen, die met Kobus het Xnoizz flevofestival heeft beleefd. Door de drukte daar duurde het tot kwart voor drie voor we weer thuis waren. Joëlle heeft genoten, daar zal ze u later vast nog wel wat over vertellen - als ze weer wakker is, want sinds een uur of vier is ze van de aardbodem verdwenen om alle gemiste slaap in te halen... Voor nu alvast wat plaatjes van mij in een Flickr setje. Update: video van Joëlle na de break.
Gistermiddag verraste Rineke me bij thuiskomst met een puzzeltje. Hierboven ziet u 'm. Probeer eerst eventjes u voor te stellen wat het is, voor u spiekt door met uw muis over de oplossing te zweven...
Deze 'campaign-ad' is niet van Obama's campagneteam, maar van een gewone (zij het politiek actieve) stemmer. Democratisering van de politiek, doorgevoerd tot in de campagne. Het mes snijdt aan twee kanten: de inbreng van de 'gewone man' wordt als betrouwbaarder ervaren dan de boodschap van een campagneteam én een particulier kan dingen zeggen waar een officieel campagneteam niet mee weg komt. Zie de swiftboat affaire die John Kerry de kop kostte, maar die (helaas te laat) als een boomerang terugkwam toen bleek dat de 'grassrootsbeweging' die de zaak aanhangig had gemaakt was georchestreerd door het campagneteam van George W. Bush. Ik ben benieuwd of Barack Obama, die zeer actief is met Internet en de modernste middelen efficiënt inzet, een manier vindt om dit fenomeen eerlijk en goed in te zetten.
Afgelopen week zijn we op verhaal gekomen in de Achterhoek, op 'Nieuw Kempink', net buiten de dorpsgrens van Aalten.
'Kempink' is overigens een familienaam, geen Achterhoekse spelling van 'camping'. Onze Zuiderburen zouden zo'n hip anglicisme voor het oud-hollandsche 'kampeerterrein' nooit accepteren maar in Aalten is men bescheiden, modern en meegaand: de familie Kempink drijft derhalve een gemoedelijke mini-camping. In Duitsland, zo'n twee kilometer verderop, zou men het gemütlich hebben genoemd en dan had men zeker gelijk gehad.
Het contrast met de Franse terreinen waar wij normaal de twee spijkerharingen van onze Holtkamper het gesteente in meppen is groot. Geen woeste natuur met kolkende beekjes en nauwelijks zonder bergschoenen te bedwingen rotspartijen tussen je tent en het hurktoilet, maar keurige vlakke veldjes omzoomd met bomen, luxe sanitair met 'thermopanische badkranen', een zachte bodem waar je de haringen zonder hamer in schuift en een uitstekende drainage - vooral dat laatste bleek een onvermoed groot pré. Om ons niet té zeer ontheemd te voelen lieten we de wagen in de mediterrane stand staan: zonder voorgevel en erker, lekker open.
Een ander contrast was het reisgezelschap. In plaats van vier volwassenen, een kind en een hond bestond dat ditmaal uit twee volwassenen en een kind. Dat scheelt sloten bagage, zeeën tijd bij het in- en uitpakken, de nodige decibels in rust en vele kilometers in uitlaatrondjes, maar grappig genoeg weinig in de rekening. Dat laatste kan ook met de inflatie te maken hebben, én met het land: kamperen in Holland is nu eenmaal rap een rijkeluisvrijetijdsbesteding aan het worden en dan hadden wij nog een zeer betaalbaar adresje gevonden bij Nieuw Kempink. Vroegâh, sprak Opa GJ (nou ja, zo heel veel vroeger is dat nu ook weer niet: we praten over 1996 of 1997), kampeerden we met de kids voor 12 tot 15 gulden per nacht. Nu zouden we met diezelfde samenstelling de dertig euro hebben aangetikt...
We hebben geluierd en gewandeld, gelezen (Gert Jan), geschilderd (Rineke), geNintendo-DS-t (Jochum) en gefotografeerd (alledrie). Vandaag, aanhakend bij de vorige post, alleen wat plaatjes van de dieren die we tegenkwamen. Het gros in Biotopwildpark Anholter Schweiz (Aalten is Rineke's geboortegrond, en zoals dat dan gaat blijken de attracties om de hoek zo leuk dat je je afvraagt waarom je er nooit naar toe bent geweest), een enkele op de camping. U hebt weinig fantasie nodig om te raden welke waar zijn gemaakt ;)
Op KQ heeft u al vele foto's gezien van de padden, vissen, vogels en vlinders die onze achtertuin bevolken (en anders vindt u hier een paar). Dit voorjaar kwam daar een egel bij, die heel brutaal tussen mijn benen door zijn kostje bij elkaar scharrelde. Een paar weken geleden kwam Minoes aanlopen, tenminste - zo noemen we haar maar. Mevrouw heeft een van onze tuinstoelen tot domicilie verheven. Ze heeft een lichte voorkeur voor zalm maar tonijn, eend en zelfs kip versmaadt ze evenmin. Als ze dorst heeft wandelt ze stilletjes naar binnen om vervolgens luid mauwend haar wensen kenbaar te maken.
Gisteren dacht ik even dat ze hoge hakken had aangeschaft. Een vederlichte tred klonk in de gang, maar met harde zooltjes. Plotseling stond er een steltlopertje in onze kamer, die nog voor ik m'n camera had gepakt zich bedaard omkeerde en weer naar buiten wandelde. Geen idee of het nu een waterral, waterhoen, meerkoetje of nog weer iets anders is - mocht u het weten, vertel het ons!
Els: Ik was na een maand helemaal hersteld, mijn echtgenoot heeft er bijna een jaar voor nodig gehad. Chro… Gert Jan: Ja, dat hoor ik van meer mensen… Wel allebei weer helemaal boven Jan? Els: Pfew. Gefeliciteerd, toch. Wij hebben ‘het’ allebei gehad en da’s geen feestje. Els Kronenburg: Mooi, dank. terp: Prachtig! Alexander Moust: Een zeer interessant punt – uitgangspunt – om verder op door te gaan dan wat men denkt dat mogelijk,… Els Kronenburg: Mooi. Erg mooi.
Titels met een asterisk (*) zijn door ons van een eigen jasje voorzien. Klik hier om pop-up player te openen, door de verschillende uitvoeringen te bladeren en de resultaten tot nu toe te beluisteren.
KolesQueeste is de online speeltuin van Gert Jan Kole. C'est moi: kind van de sixties, mensenmens - maar dan een ouderwetse, nog uit de tijd vóór de taalinflatie toesloeg en die kwalificatie devalueerde tot softe allemansvriend. Echtgenoot, papa, vriend, bruggenbouwer. Ik smeed oude (radio) en nieuwe (interactive ~, social ~) media aan elkaar en ben gek op muziek, fotografie, leven en liefde.
Op KolesQueeste - KQ voor intimi - schrijf ik vooral over wat mij privé bezig houdt. Voor een overzicht van mijn professionele activiteiten verwijs ik u graag naar mijn LinkedIn profiel.
Wilt u me een tijdje in de smiezen houden, dan kunt u zich abonneren op de RSS-feed of de notificatie-mailinglist van KQ, of me volgen op twitter. Nóg meer GJ vindt u via onderstaande icoontjes met web 2.0 spul.
Alle content op Kole's Queeste wordt gepubliceerd onder een Creative Commons licentie met behulp van het onvolprezen PivotX. KQ is mens- en machinevriendelijk: gemaakt op een Mac, geserveerd vanaf een Debian server en gegarandeerd Windows-vrij.
KolesQueeste is de online speeltuin van Gert Jan Kole. C'est moi: kind van de sixties, mensenmens - maar dan een ouderwetse, nog uit de tijd vóór de taalinflatie toesloeg en die kwalificatie devalueerde tot softe allemansvriend. Echtgenoot, papa, vriend, bruggenbouwer. Ik smeed oude (radio) en nieuwe (interactive ~, social ~) media aan elkaar en ben gek op 
