Gezocht: een nieuw baasje (bij voorkeur een gezin) voor onze Colder.
Colder is een 4-jarige reu, een kruising Border Collie - Oud Duitse Herder (vandaar zijn naam, een samentrekking van Collie en Herder). Hij is kerngezond en volledig ingeënt (inclusief rabiës). Het is een ontzettend aanhankelijke, trouwe hond en het voelt verschrikkelijk slecht om hem 'weg te doen'. Helaas laat onze gezinssituatie het niet langer toe om voor Colder te zorgen.
Colder is gek op mensen, helemaal op kinderen, en is de goedheid zelve. Je kunt 'm niet inzetten als waakhond: mochten er ooit inbrekers komen, dan zal hij eerder koffie gaan zetten dan ze verjagen. Hij houdt van spelen, zwemmen en knuffelen en ligt het liefst aan je voeten. Hij is sterk en reuze intelligent: die eigenschappen houden ook in dat hij een loopje neemt met de één en keurig gehoorzaam is aan de ander. Hij heeft - zoals elke hond - een baasje nodig die consequent is.
Weet u zo iemand, die op zoek is naar een lieve hond? Laat het me weten!
He didn't come to terrify
To judge or condescend
To call us all His servants
But to lift us as His friends
To save us all from certain death
To reign at his right hand
When once for all eternity
God became a man
Michaël Praetorius schreef zijn bekende zetting voor 'Est ist ein Ros entsprungen' in 1609: de melodie zelf is nog iets ouder. Ik schotel u vandaag de protestantse versie voor, in een uitvoering van de King's Singers. De katholieke versie kent een afwijkend tweede vers: Das Röslein, das ich meine, / davon Isaias sagt, / ist Maria die Reine, / die uns das Blümlein bracht. / Aus Gottes ewgem Rat / hat sie ein Kind geboren / und blieb ein reine Magd.
Prachtige poëzie, maar hoewel ik het roerend met Herman Finkers eens ben dat een gelovige niet alleen een Vader, maar ook een moeder nodig heeft (zie het tweede deel van het Gesprek van Herman Finkers met Annemiek Schrijver, vanaf een minuut of 8) ben ik toch een té verstokte protestant om de theologie die om Maria heen is geweven zomaar over te nemen. Vergeeft u mij mijn ongeloof.
De illustratie (uiteraard groot te klikken) stamt uit een getijdenboek, gemaakt in Brugge in het begin van de 15e eeuw en nu onderdeel van de collectie van de British library.
Gulle, ietwat platte humor wordt voor je het beseft ingewisseld voor een diepzinnige, rake beschouwing over de kern van je bestaan, met meteen weer een gortdroge grap er overheen. Het ene moment rol je van je stoel van het lachen, een tel later zit je op het puntje van je stoel om maar geen nuance te missen van de fijnzinnige pareltjes levenswijsheid die Herman Finkers voor je uitserveert.
Sinds bij hem een milde vorm van chronische lymfatische leukemie is geconstateerd (waarbij dat 'milde' betekent dat je er wel rap dood aan gaat, maar niet meteen) heeft de cabaretier hernieuwd diep nagedacht over de grote levensvragen. In zijn nieuwe programma gaat hij die complexe thematiek niet uit de weg, integendeel: hij deelt zijn blijmoedige kijk op het leven en de onvermijdelijk daarbij horende dood (een trouwe vijand) onbekommerd met het publiek. 'Een vijand is tot daar aan toe. Maar een vriend, je wenst het je ergste vijand nog niet toe.' En in alles merk je daarbij dat zijn visie stevig verankerd is in zijn rotsvaste katholieke geloof - vergeef me deze contradictio in terminis.
Gaat deze hele show nu alleen maar over Finkers' ziekte? Nee, zeker niet - maar ergens indirect toch ook weer wel.
Eén van de projecten van de Outreach Utrecht: rozen uitdelen aan mensen op straat, aan taxichauffeurs, in verzorgingstehuizen... Dit team was op weg naar de patiënten in het ziekenhuis Oudenrijn. Zo'n 200 jongeren zwermden aan het begin van de avond de stad in, om rond half tien koud maar vol indrukken en verhalen van bijzondere ontmoetingen terug te keren op de uitvalsbasis voor de afsluitende viering. Dit jaar werd ook in Groningen, Delft en Ede een Outreach gehouden. En er wordt hard aan gewerkt om volgend jaar in nog meer steden soortgelijke initiatieven op te zetten.
Zondagmiddag en zon, dat vraagt om 'even uitwaaien'. En waar kun je dat het beste doen in onze contreien? In de Lange Duinen bij Soestduinen. Omdat Joëlle, Kobus, Jochum én Colder mee gingen werd de Volvo weer eens uit de mottenballen gehaald. De accu was minder blij met het gegeven dat hij in deze temperaturen zo lang stil had gestaan, dus was een stroominfuus van de Ford nodig om 'm weer tot leven te wekken. Tegen de tijd dat we konden vertrekken waren onze schaduwen dan ook al een stuk langer dan wijzelf.
Hij brandt weer, de grootste 'kerstboom' ter wereld: de 375 meter hoge Gerbrandytoren in IJsselstein, getooid met 120 lampjes van 35 Watt. Dit jaar branden die lampjes op groene stroom, reden voor de organisatie om te roepen:
Door op groene stroom over te schakelen wordt het broeikasteffect en daarmee de opwarming van de aarde tegengegaan, zodat we over 50 jaar misschien ook nog een witte Kerst hebben.
Ben ik nu een enorme spelbreker als ik zeg dat die kans nóg groter zou zijn als we deze 4,2 kiloWatt per uur verbruikende grap achterwege zouden laten?
Wie zich gelukkig voelt met het geluk van anderen, bezit een rijkdom zonder grenzen. Chaos is slechts een hogere vorm van ordenen. Wie een kuil graaft voor een ander, is geen egoïst. Deze, honderden andere én uw eigen favoriete tegelspreuken kunt u snel en makkelijk genereren met de tegelspreukmaker. Van Marc, nog niet officieel gelanceerd, maar te leuk om niet te noemen met pakjesavond voor de boeg!
Eerder liet ik u al een glimp zien van mijn huidige donderdag- avondbesteding, een cursus modeltekenen bij Anne Maréchal. Wie benieuwd is naar de vorderingen kan hier even meekijken. Opmerking: NSFW (wat zoveel wil zeggen als dat uw werkgever het wellicht waardeert als u dat thuis doet).
Tot 6 januari kunt u in de Utrechtse Nicolaïkerk terecht voor een selectie uit het werk van Monique Touwen. Vanmiddag werd de expositie officieel geopend met een kunsthistorische beschouwing over de portrettering van Jezus door de eeuwen heen, gevolgd door een korte uitleg van Monique over die heel andere dimensie: de diepe religieuze betekenis van haar werk. Terwijl een ensemble met drie fluiten en een violone (en vier nationaliteiten) voor een prachtige muzikale achtergrond zorgde bekeken Rineke en ik de geëxposeerde schilderijen. Een prachtig triptiek, een fraaie serie 'Gezichten van Christus' en als pièce de résistance het immense doek 'Ik ben het licht voor de wereld'.
Monique is een persoonlijke vriendin, waardoor ik veel van haar werk al kende. Daarnaast hebben we de afgelopen tijd onregelmatig samen aan haar website ateliermonique.nl gesleuteld, waardoor veel beeldmateriaal nog vers op mijn netvlies stond. Toch kan een foto de essentie van een doek nooit helemaal 'vatten': het origineel is altijd mooier. Heel extreem ervoer ik dat bij het al eerder genoemde 'Ik ben het licht voor de wereld', een schilderij van zeven meter breed en twee meter hoog, dat ik alleen nog in detailfoto's had gezien. Uit die foto's kwam een heel duister, wanhopig en grimmig beeld naar voren. Ronduit afstotelijk. Wetend dat Monique's werk 'in het echt' veel krachtiger overkomt dan op foto's zag ik er niet naar uit dat schilderij 'live' te bekijken. Maar wat een vergissing! Eenmaal voor het doek staand, oog in oog met Christus, diens armen zeven meter wijd troostend uitgespreid, werd ik getroffen door de kracht waarmee dit schilderij dwars door de afgebeelde ellende en óver de donkere kleurenkakofonie van bloedrood en purper, diepblauw en allerlei zware grijstinten heen, juist in helder goudgeel jubelt over de liefde van God.
Kortom, sla ateliermonique.nl niet over, maar vergeet vooral niet om de doeken zelf te gaan bekijken! Na de break nog wat meer foto's uit m'n telefoon - helaas was ik m'n echte camera vergeten.
Verrassende combinatie: Gary Lightbody (u kent 'm van Snow Patrol) en Lisa Hannigan, de betoverende vrouwenstem die de muziek van Damien Rice smaak gaf tot ze in maart van dit jaar aan de dijk werd gezet. Wat een domoor, die Damien. Gary en Lisa spelen en zingen samen in het het kader van 'The Cake Sale', een project-CD waarmee Ierse musici geld willen ophalen voor de Oxfam 'Make Trade Fair' campagne, en dat klinkt naar meer! De projectsite (en de bijbehorende shop) is helemaal gericht op het Engelse taalgebied, maar het album is ook via iTunes te koop voor een luizige 8,91 inclusief donatie aan Oxfam. Schrik niet van de recensie en de releasedatum (1966), die slaan nergens op en gaan over een heel ander album.
Ook verrassend is de site die me op het spoor van deze clip zette: news4all.net, een splinternieuw initiatief van een aantal journalisten dat een frisse blik wil bieden op de wereld, met als belangrijkste kijkhoeken 'Geloof & Samenleving' en 'Kunst & Cultuur'. Zeg maar de bijlagen van de krant die u wél leest.
In een eerder stadium heb ik met de initiatiefneemster om tafel gezeten om te kijken of ik een zinvolle bijdrage op de achtergrond kon leveren. Chronisch tijdgebrek aan mijn kant maakte dat we daar verder geen vervolg aan hebben gegeven. Helemaal onbevooroordeeld ben ik dus niet, maar toch denk ik redelijk objectief te kunnen zeggen dat het een site is geworden die een plekje in uw bookmarks verdient. Dus hop, meteen maar even buurten bij news4all.net!
Els: Ik was na een maand helemaal hersteld, mijn echtgenoot heeft er bijna een jaar voor nodig gehad. Chro… Gert Jan: Ja, dat hoor ik van meer mensen… Wel allebei weer helemaal boven Jan? Els: Pfew. Gefeliciteerd, toch. Wij hebben ‘het’ allebei gehad en da’s geen feestje. Els Kronenburg: Mooi, dank. terp: Prachtig! Alexander Moust: Een zeer interessant punt – uitgangspunt – om verder op door te gaan dan wat men denkt dat mogelijk,… Els Kronenburg: Mooi. Erg mooi.
Titels met een asterisk (*) zijn door ons van een eigen jasje voorzien. Klik hier om pop-up player te openen, door de verschillende uitvoeringen te bladeren en de resultaten tot nu toe te beluisteren.
KolesQueeste is de online speeltuin van Gert Jan Kole. C'est moi: kind van de sixties, mensenmens - maar dan een ouderwetse, nog uit de tijd vóór de taalinflatie toesloeg en die kwalificatie devalueerde tot softe allemansvriend. Echtgenoot, papa, vriend, bruggenbouwer. Ik smeed oude (radio) en nieuwe (interactive ~, social ~) media aan elkaar en ben gek op muziek, fotografie, leven en liefde.
Op KolesQueeste - KQ voor intimi - schrijf ik vooral over wat mij privé bezig houdt. Voor een overzicht van mijn professionele activiteiten verwijs ik u graag naar mijn LinkedIn profiel.
Wilt u me een tijdje in de smiezen houden, dan kunt u zich abonneren op de RSS-feed of de notificatie-mailinglist van KQ, of me volgen op twitter. Nóg meer GJ vindt u via onderstaande icoontjes met web 2.0 spul.
Alle content op Kole's Queeste wordt gepubliceerd onder een Creative Commons licentie met behulp van het onvolprezen PivotX. KQ is mens- en machinevriendelijk: gemaakt op een Mac, geserveerd vanaf een Debian server en gegarandeerd Windows-vrij.
Verrassende combinatie: Gary Lightbody (u kent 'm van Snow Patrol) en Lisa Hannigan, de betoverende vrouwenstem die de muziek van Damien Rice smaak gaf tot ze in maart van dit jaar aan de dijk werd gezet. Wat een domoor, die Damien. Gary en Lisa spelen en zingen samen in het het kader van '
KolesQueeste is de online speeltuin van Gert Jan Kole. C'est moi: kind van de sixties, mensenmens - maar dan een ouderwetse, nog uit de tijd vóór de taalinflatie toesloeg en die kwalificatie devalueerde tot softe allemansvriend. Echtgenoot, papa, vriend, bruggenbouwer. Ik smeed oude (radio) en nieuwe (interactive ~, social ~) media aan elkaar en ben gek op 
